Tom Ford, Violet Blonde, Edp - ukochany zapach tej jesieni.

Witajcie!

   Gdybym mogła określić zapach kolorem, zdecydowanie powiedziałabym, że ten, który Wam dziś przedstawię jest szary. Idealnie jesienny, jak sam jej początek, z pierwszym przymrozkiem. Wyjątkowy, zaskakujący, zdecydowanie jeden z tych, które się kocha lub nienawidzi. Ja niezaprzeczalnie pałam do niego tym pierwszym uczuciem, dlatego dziś opowiem Wam o zapachu, który uwiódł mnie swą złożonością i mistrzostwem kompozycji. Tom Ford, Violet Blonde.

   Zapach otwiera się silnymi, kwiatowymi nutami. Nie są to jednak kwiaty ani wiosenne, ani letnie – widzimy je raczej jesienną porą, w mglisty, wilgotny poranek, usiane kroplami rosy. Gdzieś pod spodem czai się świeżość niedojrzałych cytrusów, jest ona jednak przytłumiona i dochodzi jakby gdzieś z oddali. Pojawia się fiołek, a raczej rześka i krucha zieleń jego liści oprószona grubą warstwą pieprzu. Kompozycja jest chłodna, ostra i uderzająca – jak mokre, poranne, jesienne powietrze. Mgła powoli opada, a na scenę wkracza bogaty, aksamitny jaśmin. Jego miękkość przełamana została chłodnym i ziemistym korzeniem irysa. Nic nie jest oczywiste. Nadal czuć wilgoć w chłodnym powietrzu, zielone, pieprzne nuty łagodnieją, pojawia się pudrowość jaśminu skontrastowana z mokrymi, surowymi, ziemistymi tonami. Słońce powoli wstaje za zasłoną gęstych chmur, surowość ustępuje miejsca łagodności. Jest szaro, świat spowija chłodne światło. Co chwilę gdzieś z boku przemyka przytłumiona, niemalże nieuchwytna nuta płatków fiołka, dodając kolejną warstwę do tej złożonej kompozycji. Schodzimy z leśnej ścieżki. Jesteśmy w starym, drewnianym domu. Jest cicho. W powietrzu unosi się kurz. Tak, kurz czuć tutaj wyraźnie. Gdzieś jeszcze unosi się puder i wilgoć ziemi, jednak powoli ustępują miejsca czystemu, kremowemu drewnu. Pieprz i przytłumione płatki fiołka zostały, liście całkiem gdzieś zniknęły. Bezpieczeństwo. Wspomnienia. Wszystko spowite zakurzoną choć czystą, otulającą choć nadal chłodną kremową drzewną wonią. Zapach jest jak ogromny, szary kaszmirowy szal. Układa się na naszej skórze, mięknie, łagodnieje. Oswaja się, chowa pazury, przez co w końcówce staje się bardziej delikatny, bardziej na co dzień i bardziej do noszenia. Jednak nie do końca. Nuta pieprzu i fiołka pozwala mu zachować charakter i nieprzewidywalność, gdzieś pojawiają się jakby męskie, zimne, wetiwerowe tony, gdzieś z kolei czuć wilgotny mech, za chwilę znowu pojawia się przykurzony puder i kremowe piżmo. Całość kompozycji według mnie pozbawiona jest słodyczy – jest wręcz wytrawna, niesamowicie wyrafinowana i elegancka, jednak w 100% kobieca.

   Bezsprzecznie jest to zapach wyjątkowy. Wielowarstwowy, tajemniczy, charakterny. W jednej sekundzie spowija nas otulająca miękkość, w kolejnej surowe, mokre, zimne nuty otrzeźwiają swoim wtargnięciem. Pełen niuansów, zakamarków, raz prosty i przyjemny, raz zawiły i skomplikowany. Pełen kontrastów: raz miękki i łagodny, raz ostry i nieprzewidywalny, raz świeży i kwiatowy, raz wilgotny i ziemisty, raz silny i odurzający, raz przytłumiony i stonowany. Tak jak główna, tytułowa nuta tego zapachu – przytłumiona, nieoczywista a jednak pełna mocy. Twórca zapachu wykorzystał dosłownie namiastkę potęgi tego trudnego składnika, jednak to ta namiastka spaja całość kompozycji, czyniąc ją wspaniale wyważoną, pełną klasy. Fiołek jest tu ukrytą dominantą, która ewoluując, przejawia się w całości zapachu, jak reżyser za sceną, nadając mu wyrazistość i charakter. Do tego niesamowita trwałość, która pozwala wciąż i wciąż odkrywać jego tajemnicę na nowo.

Nuty zapachowe:

Nuty głowy: liście fiołka, mandarynka, czerwony pieprz 

Nuty serca: irys, jaśmin 

Nuty bazy: benzoin, drzewo cedrowe, wetiwer, piżmo, zamsz.

Jakie perfumy są z Wami tej jesieni? Podzielcie się swoimi ulubieńcami.

Kasia.